4.3.4 Η συγκρότηση της ρωμαϊκής πολιτείας - Res publica
Η περίοδος της βασιλείας τελείωσε το 509 π.Χ.
μετά από εξέγερση των πατρικών.
Η πολιτειακή μεταβολή συμπίπτει με την απομάκρυνση των Ετρούσκων.
Το νέο πολίτευμα που εγκαθιδρύθηκε οι Ρωμαίοι το ονόμαζαν δημοκρατία (Res publica)
στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για αριστοκρατικό καθεστώς,
αφού την εξουσία είχαν πλέον οι πατρίκιοι.
Για δύο περίπου αιώνες η Ρώμη κλυδωνίστηκε στο εσωτερικό από κοινωνικούς αγώνες
μέχρι την εξίσωση των πατρικίων με τους πληβείους.
Παράλληλα, στο εξωτερικό εγκαινίασε πολιτική κατακτήσεων.
Μέχρι τα τέλη του 3ου αι.π.Χ. κυριάρχησε στην ιταλική χερσόνησο και αντιμετώπισε νικηφόρα στη δυτική Μεσόγειο
τους Καρχηδόνιους.
Οι πληβείοι αγωνίστηκαν δύο περίπου αιώνες για να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα.
Στις αρχές του 5ου αι.π.Χ. κατόρθωσαν να αναδείξουν μια νέα εξουσία,
που εκπροσωπούσαν οι δήμαρχοι.
Οι δήμαρχοι εκλέγονταν για ένα χρόνο είχαν ως κύριο έργο
την προστασία των πληβείων από τις αυθαιρεσίες των πατρικίων.
Οι δήμαρχοι θεωρούνταν πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα.
Είχαν το δικαίωμα να αρνηθούν την ψήφιση ενός νόμου,
όταν αυτός προσέβαλλε τα συμφέροντα των πληβείων (veto).
Στα μέσα του 5ου αι.π.Χ., οι πληβείοι με τους αγώνες τους
πέτυχαν για πρώτη φορά την καταγραφή του εθιμικού δικαίου (Δωδεκάδελτος),
αποτρέποντας έτσι τις αυθαίρετες δικαστικές αποφάσεις των πατρικίων.
Σε μικρό χρονικό διάστημα καταργήθηκε ο νόμος που
δεν επέτρεπε τους γάμους μεταξύ των δύο τάξεων.
Μετά από σκληρούς αγώνες ενός περίπου αιώνα κατόρθωσαν να αποκτήσουν και πολιτική ισότητα.
Τον 4ο αι.π.Χ. τους παραχωρήθηκε το δικαίωμα να εκλέγονται στο αξίωμα του υπάτου
και αργότερα, στα τέλη του ίδιου αιώνα,
το δικαίωμα να εκλέγονται στο αξίωμα του «μεγίστου αρχιερέως».
Την περίοδο της δημοκρατίας το ρωμαϊκό κράτος (Res publica) οργανώθηκε με τις ακόλουθες εξουσίες:
-
τους άρχοντες,
-
τη σύγκλητο και
-
τις εκκλησίες.
Οι άρχοντες του ρωμαϊκού κράτους ήταν πολλοί.
Εκπροσωπούσαν την εκτελεστική εξουσία της πολιτείας.
Οι σπουδαιότεροι ήταν: οι δύο ύπατοι, που εκλέγονταν για ένα χρόνο αρχικά,
συγκέντρωναν όλες τις εξουσίες που προηγουμένως είχε ο βασιλιάς.
Είχαν μεγαλοπρεπή εμφάνιση και ακολουθούνταν από δώδεκα ραβδούχους.
Όταν η πολιτεία βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση,
τότε για έξι μήνες όλες οι εξουσίες παραχωρούνταν σε έναν εκλεγμένο άρχοντα από τους υπάτους που ονομαζόταν δικτάτορας.
Μεγάλης σπουδαιότητας αξίωμα ήταν το αξίωμα των τιμητών.
Ήταν δύο και εκλέγονταν για δεκαοκτώ μήνες. Ως έργο τους είχαν:
την τίμηση των πολιτών,
δηλαδή την κατάταξή τους ανάλογα με τα περιουσιακά τους στοιχεία,
τη σύνταξη του καταλόγου των συγκλητικών,
δηλαδή όριζαν ποιοι από τους άρχοντες είχαν το δικαίωμα να εισέλθουν στη σύγκλητο,
την κατάρτιση του προϋπολογισμού του κράτους και
την επίβλεψη των ηθών,
δηλαδή είχαν τη δικαιοδοσία να στερήσουν τα πολιτικά δικαιώματα σ’ όποιον πολίτη επιδείκνυε ανήθικη συμπεριφορά.
Υπήρχαν και άλλοι άρχοντες, όπως
- οι δήμαρχοι,
- οι πραίτωρες,
- οι ταμίες,
- οι ανθύπατοι,
με μικρότερης σημασίας αξιώματα.
Η σύγκλητος εκπροσωπούσε την ιστορική συνέχεια του ρωμαϊκού κράτους.
Η σύγκλητος αποτελούνταν από ισόβια μέλη (τριακόσια στον αριθμό),
που προηγουμένως είχαν διατελέσει ανώτατοι άρχοντες.
Ήταν σώμα με νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και με μεγάλη δύναμη καθ’ όλη τη διάρκεια της δημοκρατίας.
Σπουδαίο ρόλο, ωστόσο, διαδραμάτισε και κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους.
Είχε δικαιοδοσίες σε θέματα
οικονομικά,
θρησκευτικά και
εξωτερικής πολιτικής.
Οι αποφάσεις της, τα συγκλητικά δόγματα,
είχαν ισχύ νόμου.
Στο ρωμαϊκό κράτος λειτούργησαν προοδευτικά τρεις εκκλησίες.
Η φρατρική, που ήταν η συνέλευση των πατρικίων, έχασε τη δύναμή της την περίοδο της δημοκρατίας· διατηρήθηκε μόνο από σεβασμό στην παράδοση.
Η λοχίτιδα ήταν η συνέλευση όλων των στρατευμένων πολιτών,
πατρικίων και πληβείων.
Οι αποφάσεις της παίρνονταν κατά λόχους.
Εξέλεγε τους υπάτους, τους τιμητές και τους πραίτωρες.
Η φυλετική στην αρχή ήταν η συνέλευση των πληβείων,
μετά όμως την εξίσωση των τάξεων την αποτέλεσαν όλοι οι Ρωμαίοι.
Συγκεντρώνονταν κατά φυλές, ανάλογα δηλαδή με τον τόπο της κατοικίας τους.
Στη δικαιοδοσία της ήταν η ψήφιση των νόμων και
η εκλογή των κατώτερων αρχόντων.