2.3. ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Κοινωνία α.

Η ανώτερη αριστοκρατία Η σύνθεση της κυρίαρχης τάξης στο Βυζαντινό κράτος είχε αλλάξει ήδη από τον 8ο αιώνα: το κράτος από τότε κατέβαλε προσπάθειες, για να αντικαταστήσει τους παλιούς μεγαλόγαιοκτήμονες με μια παλατιανή αριστοκρατία που μισθοδοτούνταν για τα αξιώματα που κατείχε.

Οι οικογένειες των νέων γαιοκτημόνων συνέρρεαν τώρα στην Κωνσταντινούπολη, για να εξασφαλίσουν ένα προσοδοφόρο αξίωμα και να ενταχθούν στην αριστοκρατία αυτή.

Από τα τέλη του 10ου αι.

, η αριστοκρατία της γης και η αριστοκρατία των αξιωμάτων συνδέονται με επιγαμίες.

Η κυρίαρχη τάξη ενοποιείται.

Μέσα σ’ αυτή την τάξη δεσπόζουν οι βασιλικοί , που μονοπωλούν τα κυριότερα στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα.

Οι βασιλικοί κυριαρχούν πια κοινωνικά και οικονομικά στην Κωνσταντινούπολη και είναι ακόρεστοι για πλούτο, διότι γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή μπορεί να χάσουν την αυτοκρατορική εύνοια.

Οι αγροτικές κοινότητες και ο δήμος υφίστανται την ασφυκτική πίεση των μεγάλων γαιοκτημόνων, των δυνατών , και περιέρχονται σταδιακά υπό την κηδεμονία και προστασία* τους.

β.

Η μεσαία τάξη Στη διάρκεια του 10ου και του 11ου αι.

διαμορφώνεται μια εμποροβιοτεχνική τάξη, η οποία αποτέλεσε την πηγή της αναμφισβήτητης ευημερίας του Βυζαντίου κατά την περίοδο αυτή.

Αυτό αποδεικνύεται από την αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας (από το 10ο αι.

και εξής).

Την τάξη αυτή, που η ακμή της τοποθετείται στο πρώτο μισό του 11ου αιώνα, αποτελούσαν τολμηροί μεγαλέμποροι, οι οποίοι εγκατέλειπαν προσωρινά την οικογένειά τους, για να επιχειρήσουν μακρινά ταξίδια και να εμπορευτούν τα πολύτιμα προϊόντα της Ανατολής (καρυκεύματα, πολύτιμους λίθους και υφάσματα), από τα οποία εξασφάλιζαν τεράστια κέρδη.

Η τάξη των επιχειρηματιών, στη διάρκεια του 11ου αι.

, άρχισε να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή της αυτοκρατορίας.

Έτσι, απέκτησε τη δυνατότητα να ενθρονίζει και να εκθρονίζει αυτοκράτορες, όπως λ.

χ.

τον Μιχαήλ Ε’ Καλαφάτη (1041-1042), ενώ τα μέλη της έγιναν δεκτά στο σώμα της Συγκλήτου.

γ.

Η κοινωνία τον χωριού και η πάλη κατά των δυνατών Το βυζαντινό χωρίον* (κοινότητα), που εμφανίζεται κατά τον 6ο αι.

, συγκροτείται από διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Εδώ δεσπόζει ο ιερέας με το αδιαμφισβήτητο ηθικό κύρος του.

Τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη κατέχουν, ωστόσο, οι δυνατοί , οι οποίοι ζουν, συχνά, κάπως απόμερα από το χωριό, Τον κορμό του πληθυσμού αποτελούν οι ελεύθεροι μικροϊδιοκτήτες, βοηθούμενοι συχνά από δούλους.

Από τα τέλη του 8ου αι.

σημειώνεται μια αποφασιστική στροφή στην εξέλιξη της αγροτικής κοινότητας.

Οι κοινωνικές διαφορές εντείνονται και ευνοούν τη διαμόρφωση μιας νέας αριστοκρατίας, η οποία ανέρχεται στη διοικητική κλίμακα και πλουτίζει ταχύτατα.

Οι μικροκαλλιεργητές, υπερφορτωμένοι από φόρους, προτιμούν να παραχωρήσουν τους κλήρους τους και να γίνουν πάροικοι* των δυνατών, παραιτούμενοι εκούσια από μια οδυνηρή ελευθερία.

Ο φόρος των γεωργών που εγκατέλειπαν τη γη τους επιβάρυνε τους γείτονες, οι οποίοι, αδυνατώντας να πληρώσουν, τρέπονταν και αυτοί σε φυγή.

Η αλληλεγγύη των μελών της κοινότητας στράφηκε τελικά εναντίον τους.

Για τους λόγους αυτούς ο αγώνας κατά των δυνατών υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πλευρές της εσωτερικής πολιτικής των Μακεδόνων.

Το μεγαλύτερο πλήγμα για τους δυνατούς αποτέλεσε το αλληλέγγυον , νόμος που υποχρέωνε τους εύπορους γείτονες να καταβάλλουν τους φόρους των φτωχών αγροτών της κοινότητας.

Ερωτήσεις